Ceribnayişê Hevalan

Ez hema newe eskerî ra terxîs bibîya. Bî hîris û hîrê serrî. Yew hevalê mi semedê şamî ez wesênaya keyeyê xwu. Ez şiya. Babîyê ci serê sedirî de ronişte bi. Dadî û waya ci ya ezebe ke emrê aye heştês filan estbi zî sifre kerdêne raşt ke ma rê şamî biyarê.

O miyan de babîyê hevalê mi kewt miyanê yew mesela. Mi zî xwu rê bi dîqet goş da ser.

Va “Zemanêk min û hevalêkê xwu ma bi şirîkatî dikanê terzîtî akerd. Mi va ez ey biceribnî hela destê ci pank o yan nê.”

Ewnîya mi ra, va “Ti zanê mi se kerd?”

Eza feqîrê Homayî ça ra bizanî se kerdo. Mi nêzana ez vajî se. Ez wina pa menda.

Dewam kerd, va “Mi mexsûs yew panc paqnot vist erd û ez vejîyaya teber. Mi va, eger mi ra vajo mi pere war de dîyo, merdimêko saxlem o. Eger veng ci ra nêvecîya, çirûg o.”

Mi meraq kerd, dê hela se biyo.

Va “Çend rojî badê cû, ena rey mi yew des panqnot eşt war. Ancî veng ci ra nêvejîya. Çend rojî ser de şî, ena rey mi yew pancas panqnot serê dezgeyî de na ro. Mi meqes na ser û ez şiya teber. Bineyke badê pey ez ageyraya, meqes ho cayê xwu de la pere çin o.”

Mi va “To se kerd? To nêva pere ho ça?”

Va “Senî ez nêvana? Mi va lawo yan dikan to rê yan mi rê, şirîkatîya ma nêbena! Va eman yeman, wina meke. Ma hema newe dikan akerdo… Mi va nêêêê! Nêbeno, babîyê mi wesîyet kerdo, vato hevalê xwu biceribne, hema tedir hevaltî bike. Dikan yan mi rê yan to rê.”

Mi tam meraq kerd ke hela peynî de se biyo.

Va “Mi venda çend esnafan. Mi hal û mesele înan rê zî qisey kerd. Ma fiyetê dikanî bellî kerd. Yan mi rê yan ey rê. De êdî rezîl bibi, aftareno a çarşî de dikan bigêro! Mi heqê ey da, o dikan ra vet. Siktir bi şi…”

Badê ke meselaya xwu wina qisey kerde, herhal min û lajê xwu piya ra vatêne. Va “Xwu rê hevalanê xwu biceribnê!”

Ez bê hemdê xwu şeqizîyaya, esas mi mesela bineyke xwu ser o fam kerde. Mi xwu rê va ecêba yew xeta mi de dî, se bi! Bismîlah, hema bi panc deqayî ez şiya keyeyê înan û reya verîne bî ke ez şiyêne, mi babîyê hevalê xwu, waya ey, dadîya ey hema newe dîyêne.

Mi va “Apo, çiyo ke ti vanê, caran nîno mi vîr, eno qeyde yew qabilîyetê mi çin o, ez nêzana kesî biceribnî. De hema se beno wa bibo…”

Mi va ez wurzî şirê, şamî nêwerî, eyb beno. Mi nêzana ez se bikerî. Înan kufteyî pewtîbî, ardî sifreyî ser. Ez kuftan ra zaf hes kena la mi bi zor yew-di hebî werdî. O zî eynî seke peyê milê xwu ro bikerî war. Mi qedehêk awe ser de şimite. Û ez apey şiya mînderî ser o ronişta.

Hevalê mi, dadî û waya ci, babîyê ci zî zaf mi vero geyrayî, lavey kerd, heyran qurban kerd… Mi va “Ez mird a.”

Keyfê înan zî herimîya. Înan nanê xwu werd, sifre dart we. Mi va “Bi destûrê şima, ez wurzena.” Înan ancî mi rê tonêk lavey kerd, se kerd nêkerd. Ez wurişta.

Dadî û waya hevalê mi fam kerdbi ke ez çiyêk ra aciz biya la nêzana mesela çi ya. Feqet hevalê mi tey vetbi.

Min û hevalê xwu ma dima yewbînî dî, ey zaf uzrê xwu mi ra waşt. Va “Tewreyê babîyê mi de tenya ena mesela esta, hema kamî vîneno, vano…”

Hevaltîya min û ê hevalê mi hema zî dewam kena.

Resim: Francis Picabia