Dat Celîl û Dapîre

Serê wisarî de yew roje Dat Celîl û Mîrza gawanî dewe bî. A mehel nor û dorê dewe de zî çere hema nêvecîyabi. Naxir zî naye ra zaf xidar bîyo. Wir di embazan naxirî serbest verdaybî û ewnîyayênî rehetîya xo ra. Nizdîyê taştereyî dewarî pêser anê ke mexel bikerê.

La hûmarenê ke hera Emîn Axayî nêasena. Wir di ûmbazî kuwenê wuştilik. Celîl Mîrzayî ra vano:

- Ti heywanû yew sîya girde de mexel bike, ez nover-bover biewnîya.

Celîl yew-di saetî nohet-ohet pereno. Qot û kendal û newalan temaşe keno feqet qet hera axayî nêasena. Xo bi xo fikirîyeno vano “na mirate ser a şîya?” Rayîrê xo dewam keno. Rastê yew gomeyî yeno. La Celîl veyşanîye ra ha mireno. Taqet ganê ey de nêmendo. Lingê ey zî recifîyenî. Xo pîze de vano “mi rê şerme lazim nîyo, ez nê keyeyî ra werd wazeno”. A hinge de yew dapîre zî berê gomeyî ra teber yena. Di sitilî ha destanê aye de, şona hîne. Celîl silam dano dapîre. Dapîre vana:

- Xorto, to xeyr o? Ti ça ra yenî?

Celîl vano:

- Dapîr, ez gawanê dewa corêne yo. Ez geyreno yew hera boze.

Dapîre vana:

- Serê sibayî ra ez ha tîya, mi qet yew here nêdîya.

La Dat Celîl bêteqet o. Gur-gura madeyê ey a. Dayanmîş nêbeno. Dapîre ra vano:

- Ez zaf veyşan bîya, mi arayîya xo zî nêkerda.

Dapîre vana:

- Wîyê! Leyîrê mi, ez qurbanî to bî. Bê zere ez to rê werd bîyaro.

Çend deqayan ra pey dapîre aqita rezî û yew leteyê nanê gilgilî Dat Celîlî rê ûna. Dat Celîl pê mijêje werdê xo weno. Dapîre vana:

- Qijî mi biwere, aqîte zaf a.

Dat Celîl beno mird. Vano: