Derdê Homayî

Mehemedê Mela Cemîlî zaf qeşmer o. Çi bela bêro ey sereyî ser, hêrsê xo Homayî ra vejeno.

Yew roji lajêkê ey holiki ra gineno erd ro, sereyê ey şikêno. Mehemed tifingê xwu gêno nano azmên ra. Vano, ez Homayî kişena.

Dewijî vane, “Awa rîyê tu rişaya. To aqilê xwu vînd kerdo? Ti kewtî gune, Homayî hete xelasa to çin a.”

Mehemed vano, “Aqil medê mi. Ez heqdar a…” Vano, “Ey cemat, ez roji ponc wextî nimajê xo fewt nêkeno, ferzê Homayî pêrun ana ca. Qey xebata mi ey ra nêasena? Ey belayê xwu mi sawuta. Leyîrey ra mi ra hal û karê ey bela dayîş o. Ey rê bes! Wext û zeman de yew qatira mi day vîndkerdiş. Keyê mi ricna. Enka zî sereyê lajekê mi şikîyayo. Ha mireno! Ez qandê xwu ra bêzar bîyo, ez bêçare mendo. Ez merg ra xirabêr bîya. Ey het xebata mi xabata golala gî ya. Roj bi roji ez peyser şona. Qeder û qismetê mi wederîyayo. Qet ez bider nêgeyreno."

Hacî Mehmedê Gomayij vano, “Aw çi veng o?” Milet vano “Ayo kafir Mela Cemîl tifing na Homayî ya.” Hacî Mehmed vano, “Mi çimê Mehmedî werdo, eke zano Homa esto, wa tifing pano.” Dat Mehyedînê Mela Xalitî zî vano, “Çimanê mi bidîyêni bikiştîn, ma pêro ti ra bixelisnayêne.”