Hebîbê Necar

Ena mesela hetê ma de tim yena vatiş; kalik û pîrika mi vatêne, dadî û babîyê mi vatêne…

Vanê zemanêk, Hebîbê Necar bibîyo. Merdimêko hewl, ehlê karê xwu, sinetkar. Cînîya ey zî zaf rinde biya.

Paşayê welatî rojêk cînîya ci vîneno, çim verdeno ci. Perseno, vano "Ena cînî kam a?" Vanê “Cînîya Hebîbê necarî ya.”

Paşa xwu rê vano ez sereyê Hebîbê necarî bikerî vinî, wa cînî mi rê bimano. Xebere şiraweno Hebîbê necarî rê, vano “Emşo heta azanê sibayî hewt sindoqan viraze, her sindoqe zî wa hewt berê ci bibê. Eke nê, siba sereyê to şino!”

Hebîbê necar, feqîrê mi, senî şewêk de hewt sindoqan virazeno, her sindoqe zî gereka hewt berê ci bibê?

Şino keye. Cînî şamî ana. Nêeşkeno biwero. Cînî persena vana “Se biyo?” O zî hal mesela vano. Cînî fam kena paşa wazeno sereyê mêrdeyê aye bikero vinî. Vana:

- Hebîbê necar, tu were razê fena her car, Xweda yek e, derge hezar!

Beno destê sibayî, eskerê paşayî yenê req-req danê ber ro. Hebîbê necar vano “Ameyê mi benê!” Cilanê xwu dano xwu ra. Ber kenê a. La eskerî vanê “Paşa emşo merd. Bêre ci rê tabute viraze.”

Cînîya ci vana “Mêrik mi to ra nêva ‘Hebîbê necar, tu were razê fena her car, Xweda yek e, derge hezar?’ Ti zerrîya xwu tim pak bigêre, pîlê pîlan esto, heqan heq keno!”