Herê Babîyê Ma Ademî

Herê Babîyê Ma Ademî

Rîyê Ap Husê Keyê Hesan ra tu mela serrêk ra vêşêr dewe de nêmendêne. Ap Husî mîyanê cematî de persê bêmanayî, bêûsulî melayî ra persayne. Bi persanê xo melayî hetiknayne. Melayî hende aciz bîyêne, dewe ra bar kerdêne şîyêne yewna dewe.

La no melayo ke nê peynîyan de ame bi dewe, yan zaf zanaye bi yan zî şîretkerde bi. Ey bi cewabanê xo Ap Hus perîşan kerd.

Rojêk hewşê camî de cemat giran bîyo. Mela waezan dano.

Ap Husî xo de nêgirewt. Nişka ra qala melayî birna, va:

- Êla mela, hela ti fek nê qalanê xo ra verade. Eke ti hende zanaye yê, dê hela vaje, herê babîyê ma Ademî yewêko senî bi?

Melayî ne dart we ne na ro. Qet xo aciz nêkerd. Va:

- Wa bo. Çiman ser. Ez nika ewnêna kitab ra. Kitabî çi vato, ez eynen neql kena.

Û melayî çanteyê xo ra yew kitab vet. Pelê kitabî têser de qelibnay. Axir engişta xo na cayê ser. Sereyê xo kerd berz, ewnîya Ap Husî ra, dima ewnîya cematî ra. Va:

- Gelê cemat! Seke kitab vano, herê babîyê ma Ademî, eynen maneno Ap Husî. Eke şima Ap Hus dîyo, şima herê babîyê ma Ademî zî dîyo!

Ap Hus pungirîya. Şi pêser. Bê ke xo dima biewnîyo, vejîya şi teber. A roje û na roje, ne rojêk şi camî, ne zî cayo ke mela tede bîyêne, şi uca.