"Her nê kirrî!"

Cayêk beno cayêk nêbeno. Dewênda Sêwreke de jû merdim beno. No merdim safek beno. Dewêjan leqebê nê merdimî “her” nayo pa. Vatiş vatiş a, nameyê nê merdimî dewe de beno “her”, kam ci vîneno, vanê “her ame”, “selam her”, “se kenê her?...”

Xeylê wext wuna ravêreno, mêrdek zewjîyeno, ci rê qeçekî benê. Hewna zî dewijî ci rê vanê “her”. Hema mêrdeydê ci rê her vaten weştê cenîker nêşino. Cenîke şina bîr ra aw ana, cenîyê dewe vanê “Cenîya herî amê.” No şekl a nameyê cenîke zî beno “cenîya herî”.

Rojê na mêrdeyê xwu rê vana “Mêrdek, şo qehwedê dewe û dewijan rê vaje ez qayîl nîya şima mi rê vajê her. Vaje bewnî ez zewjiyaya bîya wahîrê qeç û qûlî, qeçekê min benê gird, wa nêwajê nameyê pêrdê ma her o!” Mêrdek vano “temam cenîkî” û kewno ray, şino qehwe, xeylê dewijî qehwe de benê. Kêverdê qehwî ver o vindeno û vengê pêtî ya vano “Gelê cemat, hele pêro deqayê goştareya mi bikerê.”

Merdimê ki qehwe de yê, pêro ewnenê pêra. Vanê “A her ame, keno vajo se!” Mêrdek vano “Hetanî nika şima tim mi rê vatê her. Ez nay ra tepîya qayîl nîya şima mi rê vajê her.” Ew vano “Bewnê, ez zewjîyaya, wexto ke ez ezeb bîya mi rê qet bî. Labirê nika ez wahirê qeç û qûlî ya, ew cenîka mi zî nêwazena.”

Dewijî vanê “Ey ma to rê se vajê?” Mêrdek vano “La mi rê mevajê her, se vanê, vajê.” Dewijî vanê “Ey wunî vatiş rehet nîyo. Hem zî dewe heme tîya de nîya, bol merdimî nika keye de yê. Ti tewr rindê ci, ma dewija rê şamîyêna weşe viraze û veynde dewijan pêrin, wuca de pêrin rê vaje, ez qayil nîya şima mi rê vajê her, wa wuca de ma dewijî sewmbî namêna to ya nê.”

Vanê “Beno?” O zî vano “E, beno” û mêrdek kewno ray şino keye, heme çî cenîkerda xwu rê vano. Beno şewra, mêrdek gêno, didi-hirê mîyan, kaviran cikeno. Cenîka ci zî şamîyêna weşe virazena. No şino dewe de keye bi keye veyndano dewijan pêrin û vano “Şima emşo meymanê min ê.”

Dewijî pêro yenê şamîya xwu wenê, serweşîn kenê, suhbet kenê. Mêrdek dewijan rê hendo ki hurmet keno, keno xwu vîr ra dewijan rê vajo mi rê mevajê her, sewmbî namêna mi nanê. Dewijî nanê xwu wenê û vijîyenê. No jû be jû nînan raşt keno, nê şinê.

Cenîka ci yena zere mêrdekî het û vana “Mêrdek dewijan nameyê to çiçî na pa?” Cenîke senî vana, yeno ney vîrî û vano “Heywax, mi kerd xwu vîr ra ez vaja.” Cenîke vana “Ti senî kenê xwu vîr ra?” Vano “Willay suhbet bol weş bî, mi kerd xwu vîr ra.” Cenîke vana “Rew bireme, hema dewijî vila nêbiyê, ray ser o cirese û vaje.”

Mêrdek hema sewlanê xwu keno xwu pay û kewno dewija dim, reseno dewija, xeylêna vindarneno û vano “La qisûrdê mi meewnê, mi qandê çîyê veyndabî şima û qandê coye mi şamî viraşt, mi şima dehwet kerdî. Hema ez kewtbîya qaxûyê şamî û suhbet zî bol weş bî. Qandê coya mi kerd xwu vîr ra şima rê vajî.” Dima vano “Ez deha qayil nîya şima mi rê vajê her! Boka şima nay ra tepîya sewmbî name mi nanê.” Devijî vanê “Beno, ma nay ra tepîya to rê nêvanê her. Labirê ma to rê se vajê?” Mêrdek vano “La mi rê mevajê her, se vanê vajê.”

Dewijî fikiryenê, vajîyenê. Vanê “Ma nameyê to virna, wa nika ra nameyê to kirrî bo.  Ma do to rê nay ra tepîya vajê kirrî.” Dewijî vanê “Beno?” No vano “Beno, Ela şima ra razî bo” û dewijî benê vila şinê.

Mêrdek zî kewno ray, peyde yeno keye. Cenîka ney kêverî vero raya mêrdedê xwu pawena. Cenîke pers kena vana “Boka dewija nameyê to virna?” Mêrdek vano “E, virna.” Cenîke vana “Çiçî na pa?” Mêrdek qirra xwu keno berz û vano “Nay ra tepîya do mi rê nêvajo her, ê do pêro mi rê vajê kirrî. Nameyê mi nay ra tepîya kirrî yo.” Cenîke vana “La ehmeq, ma kirrî zî diyna serrî beno her!”

Estanika ma tîya de qedîyena. La a roje ra na roje, Sêwreke de eke çîyêndo zeypê vajîyeno se, sey îdyom vanê “Her nê kirrî!” Yanî, ferq tede çinê yo, nika nêbo zî diyna serrî beno eynî çî.