Nuşteyê Edîtorî yê Rojnameyê Newepelî-35

Her çî bi miqatbîyayîş, bi weyekerdiş, bi kede û xizmet beno çî. Eke merdim miqate bibo, erdo bejî beno gul û gulîstan. Eke merdimî goş nêda, bêwayîr verda, baxçeyo bi dar û ber zî beno çol û çolistan.

Verî yew karê mi estbi. Da-des serrî verê cû ra yanî. Cayê karê xo de, mîyanê baxçeyî de mi di şaxê tuyêran karitî. Eynî roje eynî saete de. Her di şaxî zî dergî û qalindîya xo eynî sey yewbînî bî.

A yewe, xortumê awe resayêne verê qirmê aye. Serra ke mi a karite, hamnanan her roje awdîyayêne. Awa ke mi pê dorûverê xo şutêne zî heme şîyêne verê qirmê aye. Mirdîya xo awe werdêne.

La a bîne, şanso xirab ra, xortumê awe nêresayêne verê qirmê aye. Cayê aye bêkeys bi, dûrî bi. Hamnan ameyêne şîyêne, belkî çend sitilî awe nêşimitêne. Rey-rey ma misînêk yan sitilêk awe kerdêne ver. Hende ke binê aye bîyêne hîy, qaso ke huşk nêbîyêne. Zafê reyan zî ma kerdêne xo vîr ra. Ma xo ra nêdîyêne awe bikin ver. Ma tim a îhmal kerdêne.

Na dara bêşanse, tena kêmanîya awe nêantêne, tayê derdê aye yê bînî zî estbî. Yew tuyêra zaf girde aye versîya xo de verdayêne. Û hela şanî, badê teştareyî ra, versîya yew apartmanî zî kewtêne ser. Coka zaf kêmî tîje dîyêne. Feqîreka mi huşk nêbî la xo ra roje zî nêdî.

A bîne, a ke mirdîya xo awe şimitêne û tîje ser o kêmî nêbîyêne, qirmê aye sey kêranêk bibi qalind. Her gilê aye hetêk ser derg bibi. Bibî sey yew kepire. Hamnanan versîya aye sey xivêtêkê koçeran bî. Kam binê aye de nênişt ro! Çi raywanî ameyî û şîyî, çi namdarî binê aye de roniştî…

Her serê wisarî mi gilê aye cirakerdêne la çendeyêk dima, herinda cayê ke mi cirakerdê ra nerbê bitrî pijiqîyayêne ke qet mevajîn. Hetanî payîzî di-hîrê metreyî derg bîyêne. Her pelê aye bi qasê destê mi pehn bî. Pelê aye wina kewe û kehlî bî, wina teze bî ke merdimî vatîn hema bigîro biwero. Tuyê sipî girewtêne. Tuyê aye gird bî. Hamnanî gama ke gilê aye tam derg bîyêne û pelê aye wina kewe-kehlî abîyêne, çend camêrdan şêneyêne xo mîyanê gilanê aye de binimnê û qet nêasê.

La a bîne, gilê aye hende zeîfek bî, pelê aye hende bêruh bî ke guneyê merdimî pê ameyêne. Qirmê aye bi qasê qevda destê mi qalind bi. Qalindîya gilanê aye sey engiştanê min barî.

Zafê reyan embaz û nasê mi ameyêne verê mi. Ma binê versîya tuyêra xurte de roniştêne. Ma çay şimitêne, suhbet kerdêne.

Yeno mi vîr, reyke kek Qurqur amebi. Ma binê tuyêra xurte de roniştî. Ma gelek suhbet kerd. Ma çay şimite. Ma fêkî werdî.

Demeyêk ez fetelîyaya mi nê her di darî, nê darê ke mi eynî roje, eynî saete de bi destê xo karitê, nîşanê ey dayî. Mi hal û mesele ey rê qisey kerd.

Kek Qurqur fetelîya, qirika xo qîyame kerde, bi yew çim ewnîya dara zeîfoke ra, bi çimo bîn ewnîya dara ke ma ha bin de yê ra. Fetelîya ewnîya mi ra. A dara zeîfoke nîşan da û va:

- Ha qederê ma kurdan, ha qederê a dare!

Eynî wina yo. Her çî bi ewnîyayîş, bi eleqe, bi miqatebîyayîş, bi kede û xizmet beno çî. Eke ma xo rê bibîn, ma wayîrîya ziwanê xo bikîm, ma eşkenê demeyêko nêzdî de ziwanê xo biresnîm sewîyeya ziwananê averşîyayan. La eke ma goş nêdîm, eke ziwanê ma wina bêwayîr bimano, bêqîymet beno, mîyan ra wedarîyeno. Ma heme ci ra xelisîyenê!

_______________

* Newepel, Rojnameyo kulturî yo 15 roje, Hûmare 35, Dîyarbekir 16-31 tebaxe 2012, r. 2