Qiz qereçî xatûn olmez!

Zerrîya kurmancêkê ma kewena keyneka qereçî. Şino wazeno, ano, veyweyê xwu keno.

Ti zerrn û sîm vanê, goşare û xizêm vanê, xişr û xirxal vanê, cil û lîbas vanê, tu çiyêk kêmî nêkeno.

Hal û demê mêrikî weş o. Ê de ti nan vanê nan, pêwer vanê pêwer. Xwura eşq û heskerdiş, heta ti vajê hende...

La cîneke roj bi roje helîyena. Zerd û zernihêl bena, hal tede nêmaneno. Kes çiyêk fam nêkeno ke derdê aye çi yo, çi ra hende bêhal kewena.

Mêrik rojêk bi dizdî aye teqîb keno. Bala xwu dano, cînîya ci oda de leteyê nanî bena kuncêk de nana ro, tasêk belxul kunco bîn de nana ro, tayê sole bena yew qibaleke de nana ro, çend qulatê şekerî bena verê pencera de na ro…

Dima, pêşê xwu kena a, vana “Xatûn geşt! Xatûn geşt!...” Û çiyê ke ê cayan de nayê ro, ancî yew bi yew dana arê. Bi eno qeyde hewîya xwu ana, kurmê xwu şiknena.

Mêrik fam keno derdê cînîya ci çi yo; êdî zano ke a meraqê geştî ra wina helyena. Vano “Qiz qereçî xatûn olmez!” Û cîneke beno teslîmê eşîra ci keno û yeno.

Xulase, xûy û exlaq û edetê baw û kalan hende lez terk nêbenê. Û merdimo bêesil ra zî esalet nêvejyeno!...

Resim: Abdelaal Hassan