Raywanîya Dolmuşe de

Ez raywanîya dolmuşan ra hes kena. Ez şorî kotî bi dolmuşe şona. Însan dolmuşan de tewir bi tewir însanan vîneno, nas keno. Ez nişena dolmuşe, sereyê xo aznena camî û derûdor de nîyadana. Zîyadêr ez kursîyanê kîşta camî tercîh kena, tebî ca-ca ê kursî tal nêmanenê. Û goşanê xo kî nana qiseyanê zereyê dolmuşe ser. Goşdarîkerdişê nê qiseyan zaf weşa mi şono. Ez zereyê erebayan de nîyadayîşê xoza ra kî zaf hes kena. Uca de her çî bi to ra herekîno. No herekyayîş mi efsûn keno. Mezgê mi aresneno ra. Hişê mi keno ya. Ez hînî aram û herekbar fikirîna. Ez hînî hîs kena ke ez kî bi ê herekyayîşî ra herekîna.

Ewro kî mi waşt ez şorî merkezê Efrînî. Ez qasê da-vîst deqayî peyatî şîya dingê dolmuşan. Dolmuşe rew ameye. Ca-ca ez xeylê paweyê înan manena. Dolmuşe de yew-di raywanî estbî. Ma yê ke ding de pawayê ci bîme nîştîme ci, hûmare bî temam. Ez şîya kursîyê verê kursîyê yê tewr pêyênî de, kîşta camî de nîşta ro. Mi sereyê xo azna camî.

Efrîn bajarode zaf rindek o. Însan çiqas tede nîyado, ci ra mird nêbeno. Pêroyê raşteyan ra hetanî serê gilê koyan hêgayê zeytûnêran estê. Zeytûnêre senî ke hard ra qasê metreyêk bena berze, tayê înan benê diçetel, tayê hîrê, tayê kî zîyadêr. Bejna xo kilmek a. Gowdeyê xo qalind o. Zeytûnêrî her çar mewsîman de kesk ê. La tewr zîyade payîzî benê rindek. Payîzî zeytûnî resenê. Gilê zeytûnêran binê zeytûnan de verva cêr verdînê ra, sey veyvade binê xêlîye de rindek asenê. Tabî xêlîya na veyva ma sûr nîya kesk a. Nê manzarayan ra yewa ke zaf weşa mi şona û ez zaf reyan xwezila xo pê ana kî na wa; to dî camêrdêk ha wo binê darade zeytûne de, serê herre de meredîyo ra. Warway o. Ez tawo ke înan vînena hertim zereyê mi ra nîya vêreno ra; ox keyf keyfê to yo. Tabî heta nika yê ke ez raştê ci ameya camerd ê. Heta nika qet raştê cinîyan nêameya. Her hal nêna kî!

Goşê mi qiseyan ser o yo.

Zafêrê qiseyanê şarê ma rewşa şerî ser o, sîyasetî ser o yê. Tawo ke însan înan goşdarî keno, zaf rind nas keno ke sîyaset kewto zereyê her çeyeyî. Her kes bi sîyasetî ra eleqedar o. Qiseyan zaf bala mi ont, mi fek manzaraya teberî ra verada, çimê xo çarnayî manzaraya zereyî ser.

Dayîkade qemere, hama-hama şeştîserre asena. Bejinderg û zixm a. Kalo ke kursîyê verê aye de nişto ro û reya yewin a yewbînî vînenê rê va:

- To dî kutikbavan vizêrî se qazîfeyî (topê hawanî) eştî Efrîn!

Kalo hama-hama emrê dayîke der o. La dayîke ey ra zixmêr a. Kifş o ke cuye o tayê rew hincirnayo. Xetê çareyê ey tayê bîn xorîn ê. Hama astik û postik mendo, bêminet cewabê aye dano:

- Heya wayê, qet mevaje. Şikir Heqî rê kesî rê çîyê nêbîyo. Tayê zerar reşt malê şarî, de wa can weş bo, malî se kena.

Cinîya mîyanserrîye ke çênekade qickek û rindeke virare de ya, kîşta dayîke de kewena mîyanê qiseyan:

- Vanê şervananê kurdan şerê Qestel Cindo de amirêkê înan kîşto. Naye ser o zaf qarîyê, kerba xo ra înan kî verê topan dayo Efrîn.

Dayîke:

- Hew ma rast kî çîyo henên esto?

Cinîka mîyanserrîye:

- Wulay ez nêzanena, şar hînî vano.

Munaqeşe nîya dewam kerd heta ke ma reştîme cayo ke do kalo peya bîyêne. Kaloyî veng fîşt xo ra:

- Bira, keremê xo ra îta vinde, ez do peya bî.

Şoforî va “çiman ser xalo” û dolmuşe kîşta raye de vindarna (no mîyan de ez vajî, Efrîn de dolmuşan ra vanê “salon”).

Xorto ke kîşta çêverî de nîştbî ro, çêver kerd ya, kalo peya bî. Hîna ke ereba nêkewta raye, dayê çanteyo ke ginaybî binê kursî ra dî. Dest da cam ro, venga kaloyî da, xortî reyna çêver kerd ya.

Dayê:

- Bira, ma no çanteyê to nîyo?

Kaloyî bi awayode mehcub:

- Heya wayê, Heq to ra razî bo, çanteyê min o.

Dayê çante dergê kaloyî kerd, dolmuşa ma raya xo ra dewam kerd.

Cinîkade bîne, ya ke kursîyê peyênî de nîşta ro, verçimikî çiman ver de yê, zereyê xo pê kalî veşa:

- Heq kesî neçar mekero, va.

Dayike:

- Heya neçarî zehmet a.

Cinîka verçimikine:

- Eke ti mebîyêne feqîrî çanteyê xo xo vîr ra kerdîbî. Bê çante bişîyêne.

Dayîke tayê xo ra razî û kefyweş: