Saete Des, Dîwan Bes

Serrê Hecî nizdîyê şeştî-şeşt û panc estbî. Westayê dêsî bi. Şarî rê dês nayênî ro. Şefeqê sibayî ra hetanî şan înşatan de xebitîyayênî. Birayê Hecî çar-panc serrî cuwa wer dinyayê xo bedilnabî. Umer zî birarzayê Hecî bi. Umer asinkar bi. O zî hetanî şan xebitîyaynî. Xora asinkarîye zî zehmet yew kar bî. Zaf qewet waştinî. Umer zî no rid ra zaf qefilîyayênî.

Rojek Umer hûney xebati ra zaf ecizîyaye bi. Mîyanê karî de wina xîyal kerdîn û vatîn: “Ez emşo şîyerî keye, sifte xo şuwena û cuwa pey zî cila xo kena ra û kuwena ra. Roj wina bi xîyalan a vîyert, şi peyê koyan.

Umer ame keye. Ca de waya xo ra va “Qazan deker, ez xo şuwena.” Waye bilezkanî qazan kerd de. Çunke Umer çendêk yarûn bi ehende zî lez cigirîyayênî. Umerî xo hemam de hola-hol şit û kerd pak. Boya asînê cengarinî û boyaxî tera vejîyabî. Cilê xo yê rakewtişî dayî xo ra. Tam vatînî ke Gulê doşek raker ez kuwena ra, venikê mi yena, ewnîya ke Ap Hecî ameyo meymanîye. Ap oda de serê mînderî de cematkî nişto ro.

Umerî va:

- Apo, ti xêr ameyî.

Û lew na dest a. Kiştê apî xo de nişt ro. Terraqê apî weş bî. Bi saetan qalî bikerdênî, uja de kam esto û kam çin o goş nênî ser. Umer kîşta apî xo de wina fikirîyenî: “No ap ça ra vejîya. Ez nika çi weş kewtinî ra. Hinî nêşino zî. Karî ver a ez zaf rincan bîya. Homa biker lez bişîyenî û ez ca de rakurî.” Bi vengê waya xo bi hîşyar. Vat:

- E, ez zî çay wena, deker.

Çayî, gozî, bastêq, tuyî wişkî hameyî eyîn ver û biterraqe pêro tasî kerdî pak. Qalî, meseleyî, vistanekî, lejê dewijan, teqsîmkerdişê hêgayan… Peynîyê eyîn nêameynî.

Çimî Umerî hinî anêbenî û qiseyî apî zî nêqedîyênî. O ehende qayîl bi ke xo rê rakuwero. La ap hetanî nêşêro keyeyê xo, rakewtiş ey rê çin bî. Goreyê urfî meyman keye de bo, wayîrê keyeyî gereke xizmetê ey bivîno. Çimî Umerî bêhewnî û qefelîyayîş ra eciz bibî. Saete bî des, yewendes; weriştişê apî çin o. Hama newe eskerîya xo kerdi nême û ame dewe îzin. Umerî xo bi xo va: “Ya sebir, ya sebir.” Saete bî diwês, şîyayîşê apî çin o. Way û birayê ey bi keyf a goş nayênî ser, hey huyayênî. Umer ewnîya ke wina nêbeno gereke rakuwero. Fikirîya, fikirîya û nişka ra apê xo ra persa:

- Apooo!

Apî va:

- Ha, Umê mi.

- Apo, eke şima şîyerî keyeyê xo şima se kenî?

- Ma se kenî? Willay ma kuwenî ra.

Umer hinî daymîş nêbi, va:

- Hih! Apo, Qurû şima şêrî ma zî kuwenî ra.

Ap û ayê ke hey dormaleyê apî de mat mendê, ewnîyenî saete ra. Saete ameya diwês, wextê rakewtişî rew ra vîyerto. Nêmeyê şewe dîyaya. Hêdî-hêdî rawirzeno û şino keyeyê xo.*

__________

* No nuşte, “Newepel, Rojnameyo kulturî yo 15 roje, Hûmare 28, Dîyarbekir, 01-15 gulane 2012, r. 7” de weşanîyayo.