TAYÎNÊ MI VEJÎYA ANQARA

Dewa Bogî yê Dara Hênî ra defterdar Arif Kavalcı mi rê ena mesela qisey kerde. Ez zî şima rê neqil kena.

Kek Arifî va, serre hezar û new sey û heştay û di bî. Ez Îdareyê Malîye de xebetîyêne, aşma adarî de tayînê mi vejîya Anqara. Ez verî şîya, mi yew ban kîra kerd û tepîya ameya. Ma eşya-meşyê xwu kerd têro û bar kerd yew qamyone. Mi adresê keyeyê xwu da şoforî, qamyone kewt rayîr şî. Ez, xanime û her di qijê xwu şî garajê otobusanê miyanbajaran, mi di bilêtî birnayî û ma niştî otobuse şî. Keynê mi hîrêserrî lajê mi zî pancserre yo.

Memûrîyetî sey koçê aşikan a. Senî ke şelteyê aşikan ho serê paştê heran de tim cayê xwu bedilnenê, ê ma zî wina yo. Çi teftalê ma bibî ma dekerdê qamyone. Yew çenteyê min o qijkek tena ho mi dir. Zereyê ê çenteyî de di sey panqnot pere; xercirah û meaşê min o ke mi newe girewtbi. Û ewraqê min ê tayînî tede bî. Bê ê çenteyî sewbîna çîyêk ma dir çinê bi, ma destveng şî niştî otobuse.

Saete hewtê şanî bî, ma kewtî rayîr. O çax rayîrî sey nikayî duble û otoban nêbî. Rayîrî teng bî, ca-ca erebayî têver ra nîvêrtêne, her roje qezayî bîyêne. Pê selewatan merdim Gawirdax ra şîyêne. Seke merdim ê kendalan û zinaran ra biewnîyêne qurfe çewî kewtêne. Seîdê Kurdî zî wexto ke o rayîr ra şîyo; o rayîro xewfin û ezametin her kesî rê zor ameyne aye ra waştêne ke eno ko wa bibo rehmet, wa bibo koyê nûrî, semedê însanan wa roşt bo. Ewro nameyê ê koyî bîyo "Koyê Nûrî" hinî yew tira nîterseno. Heta, ewro semedê temaşakeran bîyo seyranêko baş. Duaya Seîdê Kurdî qabûl bîye, sebê raywanan uca bîyo rehmet, bîyo bêters, merdimî bikeyf o rayîr ra şinê û yenê.

Ma hîna biyerê babeta xwu ser. Seke ma Gawirdax ra vîyartî, şewe bî, ma a menzaraya xewfine nêdî. Hinî roj gelêk bibi berz, bi hezar zehmet û meşeqetî pê otobuse ma resayî garajê Anqara. Bi a rincanî û telaşî ra pey, ma ereba ra ameyî war, mi yew tut na xwu vera, yew zî cinî na xwu ver, ma da ra, hetê mînîbusan a şî. Seke ma hinî bî nizdîye ereba, mi po vet ke çente mi dir nîyo. Mi bi telaş va "Xanim çente to dir nîyo?" Va "Nê, qey to dir nîyo?" New-des deqayî vîyartbî ke ma otobuse ra ameybî war, ez tersaya, mi va wilay çente şi. Meaş û xerciraho ke mi girewtbi, pêro zereyê ê çenteyî de bî. Tena panc kaxidî cêbê mi de bî, mi va eger çente vînd bo, ma eno cayo xerîbgêt de perîşan benê, bi eno fikir mi vazda, ez şîya cayê otobuse, ez nat û wet ewnîyaya, otobuse nêasena. Mi pers kerd, tayêne va, "Hanî ya, ha cayê şitişê ereban de." Ez pa bîya şa, ez hetê ereba ra şîya, mi dî her dî şoforê ereba û muawîn hê uca de meşxulê şitişê ci yê.

Çim ginayî mi, ez şinasnaya, muawînî xwu tada şi peyê ereba. Şoforan va "Kerem bike, ti çi wazenî?" Mi va "Çenteyê mi ereba de mendo." Yewî va "Çi çente keko, çente-mente ma nêdîyo, roje de hezar kes nişeno ena ereba, çi zana to ça kerdo vîndî!" Mi va "Hela ma biewnî, binê qoltixan, nat û wet, beno ke uca bo." Mêrikan xwu kerd xam û va la nêva îlela. Mi peyê milê xwu vilêna ez şîya. Feqet eno têgêrayişê înan ra ez kewta şubhe. Ez biney fikirîyaya, bacîna hetî Homayî ra yew çî ame mi aqil. Mi yew erzûhal nuşt û ez şîya hetê qereqolî, mi erzuhal de meseleyê çenteyî qisey kerdbi, mi va fîlan ereba ke şina Bursa bidêne vindarnayiş. Amirê qereqolî ewnîya kaxid ra, va "Sey to zaf wina dîlekçe danê la hewa yo!" Mi va "Ez înan ra şubhe kena. Çimkî ma peynîye her kesî ereba ra ameyî war, çente ereba de mend û înan girewt." Va "De ti şo! Ma biewnî hela se beno."

Ez ageyraya ameya verê qijan, ê zî hê paweyê mi, vanê se bîyo, eno îna kewt dereng. Qijî, hayîyê eyîn dinya ra çin bî, uca de yew parkê tutan bibi, tede kay kerdêne. Dadîye înan zî ha serê yew bankî de ronişta, destê aye hê binê çeneyê aye de, ewnîyena tutan ra, fikirîyena la belî yo ke hîşe aye ha mi ser o. Çim gina mi, seke yew hewn ra aya bo. Va "To se kerd?" Mi va hal mesela wina bî. Va "Paweyê Homayî!" Tutî zî çim ginayî mi, vazdayê ameyê xwu eştê mi virard. Mi biney înan dir kay kerd. La aqil û fikrê mi çente de bi. Heqê qamyone zî mi nêdabi la o zaf muhîm nêbi, wayîrê qamyone şinasî bi. Ma eşkayêne heqê ey biverdê sereyê aşme. La yew aşme zereyê enê bajarê pîlî de ma ko senî bivîyarnayêne. Hinî taştere vîyartbi. Ez şîya qereqol mi va “Şima se kerd?” Va "Ma ê hirê hemeyî ardê kerdî nezaret feqet vanî ma çente nêdîyo.” Komserî va. "Hela ti şo înan ra vaje, eger hayê şima çenteyî esta ez vîst kaxit dana şima û ez gerreyê xwu zî apey gêna, wa ena mesela tîya de biqedîyo." Ez şîya eke hirê heme merdimê mi hê nezaret de yê, çim ginayî mi, miruzê xwu xerepna. Pêşnîyazo ke komserî mi ra va, mi zî înan ra va. Weta qîrayê mi ser, wina xwu kerd bêgune, xwu dart we da erd ro û vat "Qey ma dizdê to yê, ti ma ra çîyo înayin vanê?" Eno hereketê înan ra pey, ez wina bîya bêumîd, ez şîya mi va hal mesele înan ya.

Mi peyê milê xwu ferekna, ez qereqol ra vejîyaya, xeyalî mi sere de geyrenê, ez nana têver, feqet yew çî safî nêbeno. Ez şîya mi a panc paqnota ke ha mi dir, pê qijan rê biney çîyê werî girewt berd. Tutan senî çim gina ê werî, seke xela ra vejîyayê, wina kewtî ser werd.

Ê wextan şarê ma zî ê cayan de hende çinê bî, ez şina kamî ra peran deyn kena, kam deyn dano mi, ez nîzana ez wina tede şaş menda. Ez wina ewnîyena ê tutan ra zerreyê mi vêşena. Bi yew hêvîya peyîne mi va ez şî qereqol, cayê yew xebere esta. Mi da ber ro, ez şîya zere, rîyê komserî huyayîş de bi, çim gina mi, va "Hela bê bê! Çimê to roşt bo, demek pereyê to helal ê, çenteyê to peyda bi." Senî ke îna va, mi va qey hewn o, ez ha hewn vînena. Mi ra persa va "Çente çi reng o?" Mi va wina qijkek û rengê ci sîya yo." Va "Çi ho tede?" Mi va "Ewraqê winayinî û di sey kaxit pereyî." Çente binê masa ra vet, ez ewnîyaya, çenteyê min o, pelê min a bibêne, a hele mi firr dayêne, îna kêfê mi ame. Fekî ey akerd, rijna serê masa, ê pereyî wina hê aluznaye, hê top kerde, serê masa ra bîyî vila, ez heyret menda, pereyê mi wina di desteyî bî, mi senî banka ra antî, wina kerdî zereyê çenteyî. Va "Pereyî di sey nîyê, se û heştay ê. Vîst kêmî yê." Mi va “Ena rê zî şukir.” Mi va “Şima senî ca kerdî ê pereyî çira îna hê çiqirnaye?” Va hal mesela winaya: “Ma înan ser o gêrayî, enê pereyî tira binê solanê înan de bî, tira kerdibî mîyanê puncanê xwu ra, enê pereyî aye ser o wina celetîyayê. Çente zî pa ewraqan ra berdibi eştbi zereyê qutîya çopî. La vatên pereyî pêro enê yê, a vîst kaxite qabûl nêkerde.” Mi va “Çîyêk nêbeno, mi bawer nêkerdêne ke enê zî biasîyê.” Mi çenteyê xwu girewt, ez kewta teber, mi vatêne qey ez hema newe daye xwu ra bîya. Cuya mi newe ra ha dest pê kena, bê derd û bê kul. Ez senî ber ra vejîyaya teber, mi va qey pelî hê min a û ez ha firr dana.

Ez şîya verê tutan, hinî yere bi. Cinî ewnîya mi ra ke çente ho mi dest de, destê xwu nayî hewa û kerdî riyê xwu ra. Va "To ça dî?" Mi va "Enka hewceyê vatişî nîyo, qamyone nika ameya, ha paweyê ma, ez bacîna qisey kena." Ma niştî mînîbuse û mi hal-hewalê çenteyî ci rê qisey kerd, ma resayî verê berî, ez ewnîyaya qamyone ha verê berî de, mi mifte da cinî û ez ê doran de gêraya şoforî. O zeman sey enê wextî nêbi, telefonê destî çinê bî. Ez ageyraya verê qamyone ke şofor ho uca de. Va "Şima ça mendî?" Mi va "Qet meperse!" Ez şîya mi di hebî hemalî ardî û ma eşyaya xwu ca da ci, mi heqê qamyone zî da, şofor nişt qamyonê xwu şi.

Mabeyn ra çar aşmî vîyartî, rojêk ez ha cayê karî de, mi dî yew celbê mehkema ame. Roja mehkema de ez şîya mehkema, mubaşîrî venda, ez şîya zere, ez ewnîyaya ke hirê heme merdimê mi hê uca! Hê vera hakimî de payanî ra vindertê. Hakimî îfadeyê înan girewtêne. Muawînî ra persa, ey va “Seke raywanî otobuse ra ameyî war, ez ewnîyaya ke çente ho serê qoltuxî de, mi zanayêne ke yê înan o, mi çente girewt, ez hetê înan ra şîya, şoferan va o çi yo, mi va, çenteyê raywanan o, îtya de mend, ez bena dana ci. Înan çente mi ra girewt, pereyî tira vetî, va, çente bigêr bierze qutîya çopî…”

Mehkema qerarê texlîyeya muawînî da. Her dî şoforî tewqîf kerdî.

Hakimî mi ra va “Heqê to esto ti semedê a vîst kaxide înan bidî îcra.”