Tut!

Vizêr vereşanêk mi şamî werde û ez şiya park ke bineyke xwu rê bigeyrî. Park de şar zaf bi, parkurê meşî de hîna zaf cînîyanê qelewanê vêreyinan hêtê xwu yê hîrayê goştinî lerznayne û geyrayne.

Wexto ke ez xwu rê meşiyayne, vengê çeq û reqî ra bala mi ant ke yew tutê dades serreyî kerra girewta û ho yew bi yew ê fîskîyeyê ke pê çîmen awdîyeno şikneno. Wijdanê mi tehemul nêkerd, tut yewo siyavero bêrûçik bi la ancî zî mi va:

-Yakışıklı niye kırıyorsun? Yazıktır, kırma! Bak, üzerinde oturduğun şu güzel çimen var ya, işte bu çimen, bu ağaçlar onlarla sulanıyor. Öyle kırsan bunları, çimen falan kalmaz, hepsi kurur gider.

Bi awirêko tehl ewnîya mi ra, va:

-Bıllîyem, dıyîsen belkî bılmîyem!

Mi bi peşmirîyayiş va:

-Madem biliyorsun, kırmamalısın o zaman!…

Tutekî rûçikê xwu hîna vêşî kerd tehl, bi vengêko cal qirike ra va:

-Saha nessî!

Awirê ci ra, vengê ci ra ters kewt mi zere. Mi fek ci ra verada, rayirê xwu ro dewam kerd. Mi dima vengê şeq û teqê kerra hîna hêrsin zêdîya. Boya mi biye tenge, ez lez ageyraya ameya keye.

Vizêr ra nat o rûçikê ci yo tehl verê çimê mi ra nêşino, vengê ci yo qalind goşê mi de çingeno.

Helbet tutî masûm ê, ruhê melaîketan ho tutan de. La eno seke tut nêbi!

Ya Rebî, o senî tut bi? Eger bibo pîl, do merdimêko senî ci ra vejyo?